Irudimena, Nabokovek esan zuenez, ezinbestekoa da idazle izateko. Idazle izateko bezain ezinbestekoa dugu bizitzaren herdoilari kolore pixka bat emateko. Baina hau nire irudipena besterik ez da. Irudimenari esker Bariccok fantasiaren munduan sartuko gaitu irakurleok, eta ez dugu handik irteten utziko, harik eta liburua amaitu arte. Zeta, tranpazko soinekoak egiteko gaia. Zeta, fikzioa ere tranpa baita. Eta literatura zetazko hitzak dira, errealitatea, nahi gabe bezala, estaltzeko.

Felipe Juaristik, 2001eko azaroaren 24ean.

Bizitzak ez badu zentzu itxirik, zergatik istorioek bai? Bada, bizitza ez ote da kontatzen diguten istorioa, bakoitzak ahal duen edo dakien erara entzuten duena, eta ez ote diogu horregatik bakoitzak bizi indibiduala duela? Bakoitzak berea asma dezake. Agian instant batean. Ederra izango litzateke. Momento berean posible izango balitz, posible balitz momento berean ur tanta bat harrapatzea, liburu baten azkenengo lerroa irakurtzea, izotzezko putzu batean irristatzea, deika ari zaizkigula ohartaraztea, Marie-ri lepoan muxu ematea, lehenengoa balitz bezela, eta irtetzen ari den trenaren atzetik korrika egitea, ahaztutako izen bat gogoratzea, inoiz barkatu gabeko norbaiti barkatzea, gau itxian euri pareta baten tartetik dorreko kanpaiak entzutea, berriz ikusiko ez dugun laguna eskuarekin agurtzea, momentu berean, momento bakarra balitz bezela, ez apur bat lehenago ez geroago (lehenago ez dago ezer/geroago ez dago ezer), sekuentzia errepikaezinean.

Gus Jimenezek, 2002ko uztailean.