Miel Anjel Elustondok oso saio polita egin du itzulpena ahozkotasun bizi-bizi baten galekin janzteko, eta lortu ere lortu egin du; han-hemenka begi zorrotzen batek hobetu beharrekoren bat edo beste aurkitu dezakeen arren, bertzeen hutsen ondotik dabilena bera ere hutsik gabea ez omen denez gero, goza dezala euskal irakurleak literatur lanik handienen artean egoteak ondo irabazia duen eleberri hau irakurtzen, aspaldion gure plazan argitaraturiko deigarrienetako bat delako, ezbairik gabe. Azken buruan, albiste pozgarri baten jakitun jarriko gaitu amorruaren semeak: “Sen ona berreskuratu du Jainkoak”. Eta ez da gutxi, ezta aldeko ere!

Karlos del Olmok, 2010eko ekainaren 1ean.

Irakurleari tu egiten dion liburua baita Amorruaren ume. Gogorra da, gordina eta garratza: sexu eszena perbertsoak, biolentzia, protagonistaren erabateko zinismoz eta umore eskatologikodun irainez gainezka egiten duena… Baina, era berean, biribila ere bada: ekintza guztiek baitute hala nolako arrazoibidea, umetako traumak daudelako gertaera askoren atzean, adibidez, eta egileak gertaerak ulertzeko arrastoak liburuan bertan barreiatzen dituelako. Dena den, horrelakoetan gertatzen den bezala, muturreko egoerek distantzia markatzen dute sarritan liburuaren eta irakurlearen artean. Bortitza da, bortitzegia beharbada, eta bortitzegi izate horrek irakurlearen inplikazioari kalte egin diezaioke. Edo justu kontrakoa, ia guztia politikoki zuzena den garaiotan, inon kontatzen ez direnak kontatzen direlako, irakurleak erakarpena senti dezake.

Mikel Ayerbek, 2010eko otsailaren 21ean.