Ipuinotan soiltasuna topatuko dugu prosan, baina konplexutasuna pertsonaiengan. Poliki berotzen doa ura lapikoan, bor-bor hasi arte. Argi eta zehatz deskribatzen ditu pertsonaiak eta egoerak gero gertaerak aurkeztu eta sorpresa agertzeko. Zahar-etxera bisitan, kasu: “Emakumeak izaten ziren hizketari bizirik eusten ziotenak. Gizonak kikildurik bezala agertzen ziren egoera hartan; nerabeak, iraindurik. Bisita izan zutenak, berriz, (…) prozesio-buruan, etorri zen jendearekin harro, baina begirada galdurik bezala (…) bisitaren estresaz”.

Amaia Alvarez Uriak, 2019ko martxoaren 17an.

2013an Nobel saria eman ziotenean, akademiak esan zuen Munrok “egungo ipuingintza laburra ezin hobeto menderatzen” zuela, eta horrek ezinbestean aitortzen dio idazleari, nire ustez behintzat, halako berezkotasun literario bat, haren lanek duten kutsu bereziki literario bat. Izan ere, ipuinotan nabaria da Munrok ezin hobeto ulertzen duela literatura bera zer-nolako kanala den, eta bete-betean asmatzen duela hori erabiltzen. Pertsonaien barne munduetan igartzen da hori, bai eta leku-giroek duten zama sinbolikoan ere.

Joannes Jauregik, 2018ko ekainaren 3an.