Liburuaren tituluak seinalatzen duenez, parranda baten kontakizuna da. Baina a ze parranda: hain basatia izan zen, oraindik jendeak hartaz hitz egiten duela, 90 urte paseak diren arren; eta kontatzen duten horretatik abiatuta kontatzen zaigu guri, aje handi batekin bezala, hutsunez beterik, guztiz fidagarria ez den narratzaile baten ahotik. Literatura tremendistatzat jo izan dute: pertsonaia marjinalak, esplizitu egiten ez den —momentu historiko horretan egin ezin den— homosexualitatea, dena inguratzen duen biolentzia latente bat. Galizia underground bat, sukaldeko irinaren trafikoa hasi baino lehen ere existitzen zena.

Gorka Bereziartuak, 2017ko martxoaren 28an.

Narrazioa momentuka da barre-egingarria, momentuka da negar-eragilea, baina momentu oro da aurrera egiteko gonbita, parrandalari horiekin batera aurrera egitekoa. “Lagunekin habilenean, gauzei utzi egin behar zaiek joaten errematera arte”. Eta errematea, derrigorrean, da tragikoetan tragikoena.

Aritz Galarragak, 2016ko apirilaren 30ean.

Liburuak berritasuna ekarri zion narratiba galegoari, hura modernismoari begira jarriz. Bertako literaturan lehendabiziko aldiz giza miseria, guardia zibilaren abusuak, buru-gaitza, moral zalantzazkoa eta emakumeekiko tratu txarrak bezalako gaiei leku eginez, testu ausart, apurtzaile eta heterodoxoa sortu zuen. Tabu horiek guztiak gainditurik, kanonetik urruntzea erabaki zuen, periferian bete-betean murgiltzeko. Emaitza tragedia kutsuko eleberri pikaresko asaldatzaile bat da.

Iraitz Urkulok, 2016ko urtarrilaren 10ean.