Ez dut askotan aukeratzen eleberri beltza, oso bakanetan, egiari zor. Aitortu beharrean nago, halaber, Bill S. Ballinger ez zela nire idazle kuttunen zerrendetan agertzen, are, izen hori ez zen nire burmuineko sare korapilatuko gune bakar batean ere agertzen. Hemendik aurrera, ordea, bere tokia izango du, ez bere liburu hau irakurri dudalako, baizik eta liburu hau gozatu egin dudalako.

Iker Zalduak, 2010eko abuztuaren 20an.

Eleberri beltzetan, gutxi edo gehiago, halako kritika sozial zama bat izan ohi da, besterik ez bada, garaian garaiko eta tokian tokiko gizarte kronika errealista, fidela egiten duen aldetik. Eta, sarritan, helburu lehentzat gizarte kritika egitea duten liburu batzuek baino askozaz ere emaitza hobea lortzen dute eragin kritikoari dagokionez, eleberri beltzek gizarte alde ilun eta ezkutuen argazki moduko bat egiten duten aldetik. Halakoren ezik ez dago honako honetan ere, nahiz eta urrezko bihotzaren jabe den aleren bat ere aurkezten digun.

Karlos del Olmok, 2010eko abuzuaren 4an.

Beti galdetu izan diot neure buruari zergatik literatura ez konplikatuegia eta entretenitzekoa-ren aldekoek ia inoiz ez dituzten aipatzen Igela argitaletxeko Sail Beltza-ko liburuak. Entretenimenduan maisurik bada, Dashiell Hammett, Raymond Chandler, Jim Thompson eta enparauak baitira izan. Horretaz aparte, bidenabar, beste zenbait ertz eskaintzeko gai izaten dira liburuok sarritan, Segundorik luzeenarekin gertatzen den gisara. Literatura onenaren ertzak, esan nahi baita.

Beñat Sarasolak, 2010eko martxoaren 28an.